Καθηγητής φιλοσοφίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Το όνομα του συνδέθηκε αβάσιμα, με τα οικονομικά σκάνδαλα του ιδρύματος τα οποία τον οδήγησαν στη φυλακή και σε συνδυασμό με λάθη της δικαιοσύνης συνέβαλαν στον πρόωρο θάνατο του.

Το όνομα του Αιμίλιου Μεταξόπουλου συνδέθηκε με τα οικονομικά σκάνδαλα του Παντείου πανεπιστημίου, την περίοδο 1992-1998, απλά και μόνο εξαιτίας του ότι διατέλεσε αντιπρύτανης και πρύτανης του ιδρύματος το εν λόγω χρονικό διάστημα, χωρίς να υπάρχουν τεκμήρια που να επιβεβαιώνουν την ενοχή του. Το 2007 του επιβλήθηκε πρωτοδίκως ποινή φυλάκισης 25 ετών. Τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε τον ανάγκασαν να ζητά επίμονα την αναστολή της ποινής φυλάκισης, χρησιμοποιώντας ακόμη και την απεργία πείνας ως έσχατο μέσο διεκδίκησης του αυτονόητου. Άφησε τη τελευταία του πνοή στις 20/11/2010 μια μέρα μετά τη δικαστική απόφαση που του επέτρεπε να ταξιδέψει στο εξωτερικό για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα υγείας του.

Ο Αιμίλιος Μεταξόπουλος έπασχε από κύρωση του ήπατος συνέπεια της χρόνιας κατάχρησης αλκοόλ. Για το λόγο αυτό είχε κάνει δύο φορές αίτηση αποφυλακίσεως, μετά τη πρωτόδικη απόφαση, χωρίς θετικό αποτέλεσμα. Ο εισαγγελέας  πρωτοδίκως (2007) είχε αρνηθεί την αναστολή της φυλάκισης του για λόγους υγείας, με το επιχείρημα ότι «λόγοι συνειδήσεως δεν του επιτρέπουν να πάρει αυτή την απόφαση» και ότι «εν προκειμένω ζημιώθηκε το ελληνικό δημόσιο». Όταν μετά από χρονοβόρα διαδικασία αποφυλακίστηκε(2010), δεν του επιτρεπόταν η έξοδος από τη χώρα. Τελικά στις 19/10/2010 το δικαστήριο αποφάσισε την άρση της απαγόρευσης εξόδου για να μπορέσει να μεταφερθεί στη Γερμανία και να υποβληθεί σε προγραμματισμένη μεταμόσχευση ύπατος. Λίγες ώρες αργότερα άφησε τη τελευταία του πνοή στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο.

Η δικαιοσύνη τότε καταπατώντας κάθε έννοια ανθρώπινου δικαιώματος, που θεωρεί ύψιστο αγαθό τη ζωή, ακόμα και όταν κάποιος είναι κρατούμενος στις φυλακές, έκανε σύγκριση της υγείας του Αιμίλιου Μεταξόπουλου, με την όποια οικονομική ζημιά του δημοσίου- αν καταχρηστικά θεωρήσουμε ορθή την κρίση του δικαστηρίου για την ενοχή του πρώην Πρύτανη. Στις αποτυχημένες προσπάθειες αποφυλάκισης του, καθώς και άρσης του περιορισμού εξόδου από τη χώρα, η δικαιοσύνη αποφάσιζε ότι η τιμωρία για τα σκάνδαλα αυτά, προέχει της υγείας του καταδικασθέντος.

Η αποκάλυψη των δικαστικών κυκλωμάτων τη περίοδο εκείνη και η προσπάθεια της πολιτικής εξουσίας να αποδείξει ότι καταπολεμά ζητήματα διαφθοράς, «ανάγκαζε» τους δικαστές να παίρνουν πιο σκληρές αποφάσεις ικανοποιώντας το περί δικαίου αίσθημα της κοινωνίας που κατέκλυζε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης(ΜΜΕ), τα οποία ασκούσαν επιρροή, προσδοκώντας παραδειγματικές ποινές σε ενόχους. Μέσα σε αυτό το κλίμα ήταν δύσκολο ως ακατόρθωτο για τους δικαστικούς λειτουργούς να αποφασίσουν υπέρ της αποφυλάκισης του Αιμίλιου Μεταξόπουλου, φοβούμενοι αντιδράσεις από μερίδα των ΜΜΕ και του πολιτικού κόσμου, για δήθεν μεροληπτική απόφαση του δικαστηρίου.

Χρειάστηκαν 3 χρόνια μετά τη πρωτόδικη απόφαση, για να αποδειχτεί περίτρανα, μέσω του γεγονότος του θανάτου του, ότι οι ιατρικές γνωματεύσεις που προσκόμιζε στις αιτήσεις αποφυλακίσεως δεν ήταν «πειραγμένες», όπως ισχυρίζονταν οι κάθε λογής καχύποπτοι και δήθεν υπερασπιστές της δικαιοσύνης, που εξαντλούσαν τη σκληρότητα τους, στο πρόσωπο του Αιμίλιου Μεταξόπουλου και δεν επιθυμούσαν να βγει από τη φυλακή.

Αν εμμένω στο θέμα είναι γιατί το ζήτημα των αποφυλακίσεων για λόγους υγείας απασχόλησε ή απασχολεί και άλλες δικαστικές υποθέσεις φυλακισμένων, επώνυμων ή μη, κάποιοι εκ των οποίων χρειάστηκε να καταφύγουν στο ευρωπαϊκό δικαστήριο για να δικαιωθούν.

Είμαστε μια χώρα που κατά τον νόμο ενάντια στη ποινή του θανάτου, ας μην επιτρέψουμε στο μέλλον τα τεχνητά συναισθήματα εκδίκησης ή τα οικονομικά μεγέθη, να δίνουν άλλοθι στον υποβιβασμό της αξίας της ανθρώπινης ζωής. Ο Αιμίλιος Μεταξόπουλος το πλήρωσε αυτό με την ζωή του, ας μην το πληρώσουν και άλλοι, με την ζωή τους,  στο όνομα της υπεράσπισης της δικαιοσύνης.

Υ.Γ.  : Ο θάνατος του Ζακ Κωστόπουλου στις 21/09/2018, επανέφερε έστω και παροδικά το θέμα της αδυναμίας του κράτους και της κοινωνίας, να αντιμετωπίζει με εποικοδομητικό τρόπο ζητήματα χρήσης και κατάχρησης του δικαιώματος της βίας, με αποτέλεσμα να χαθεί μια ανθρώπινη ζωή, στην φερόμενη προσπάθεια προστασίας ιδιωτικής περιουσίας . Αν και το αγαθό της ζωής θα έπρεπε να είναι υπεράνω κάθε άψυχου υλικού αγαθού, στην πράξη αδυνατούμε κοινωνικά και θεσμικά να την διαφυλάξουμε.