Στην εποχή του άκρατου υλισμού και κυνισμού η νέα γενιά δείχνει να βρίσκεται σε αδιέξοδο.

Αν ρωτήσουμε τους νέους για τα όνειρα και τις φιλοδοξίες που έχουν, θα διακρίνουμε αρκετές απογοητευτικές απαντήσεις. Το «θέλω να γίνω Influencer για να έχω πολλούς followers ή τραγουδιστής» αποτελεί κάποιες από αυτές που συναντάμε συχνά. Πιο φανερό γίνεται αυτό στους μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, που ακόμη και αν έχουν προοπτικές να μπορούν να ανταπεξέλθουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, πιστεύουν πως θα δυστυχήσουν αν πάρουν μονοπάτι της επιλογής τους και δεν κάνουν επιλογές που προστάζει η αγορά. Κατά παράδοξο τρόπο αρκετοί θεωρούν πως μέσω της εικονικής αναγνωρισιμότητας που προσφέρουν τα κοινωνικά και τα τηλεοπτικά δίκτυα θα καταφέρουν να εξασφαλίσουν όχι μόνο τα απαραίτητα, άλλα και όλα όσα είναι ικανά για να υπηρετήσουν τα πρότυπο της χλιδάτης ζωής που φαντάζει το μαγικό κλειδί για την απόκτηση της ευτυχίας.

Δεν αποτελεί αντίφαση για τους νέους ότι έχουν ως κορυφαία επιλογή την Τραπ μουσική, που υστερεί σημαντικά σε μουσικές και στιχουργικές βάσεις από κάθε άλλο είδος μουσικής, με τους κύριους εκπροσώπους της στην Ελλάδα να μας έχουν χαρίσει βαθιά σεξιστικούς και μηδενιστικούς στίχους ενώ δεν παραλείπουν με κάθε τρόπο να κάνουν επίδειξη του δήθεν πλουτισμού τους, με ακριβά ρούχα, κοσμήματα, αυτοκίνητα κ.α. Το τραγικότερο όμως στον νέο τρόπο ζωής που έχει επιβληθεί από τα κοινωνικά δίκτυα, είναι ότι μεγάλο ποσοστό από τους νέους και τις νέες πιστεύει πως αν προβληθεί η προσωπική τους ζωή και οι απόψεις τους ή ακόμη και ο τρόπος που παίζουν ένα video game σε γνωστές διαδικτυακές πλατφόρμες, θα έχουν την δυνατότητα να αποκτήσουν ασύληπτα οικονομικά οφέλη χωρίς ουσιαστική προσωπική κούραση.

Σε αυτό το αφήγημα, που τα πάντα μεταφράζονται σε εύκολο χρήμα, η τυπική εκπαιδευτική διαδικασία φαντάζει χαμένος χρόνος με αρκετούς έφηβους που πάσχουν από εθισμό στο διαδίκτυο να εκφράζουν σχολική άρνηση, θεωρώντας ότι το σχολείο προσφέρει άχρηστες γνώσεις και δεν τους επιτρέπει να ζήσουν άμεσα την ζωή που θέλουν. Σαν να μην έφτανε αυτό, το εκπαιδευτικό σύστημα απαιτεί από τους μαθητές σε ανώριμη από εμπειρίες και αυτογνωσία ηλικία, να επιλέξουν την σχολή εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση μέσα από μια εξοντωτική διαδικασία πανελληνίων εξετάσεων που απέχει πολύ από το να αντικατοπτρίσει τις πραγματικές τους  γνώσεις.

Η απάντηση στην απαισιοδοξία για το μέλλον είναι να εκπαιδεύσουμε τους νέους να νιώθουν αυτοπεποίθηση μέσα από τις γνώσεις που αποκτούν για τον εαυτό τους και τον κόσμο. Οφείλουμε να τους προστατεύσουμε από το αίσθημα της ατέρμονης ανεπάρκειας που νιώθουν όταν δεν εκπληρώνουν τα καταναλωτικά πρότυπα ζωής που προστάζει η βιομηχανία του φαίνεσθαι. Ας αντιταχθούμε στον μεταμοντέρνο κυνισμό και μηδενισμό θωρακίζοντας την νέα γενιά, αλλά και την κοινωνία γενικότερα, με οράματα και ιδανικά για έναν καλύτερο κόσμο που θα σέβεται το ατομικό αλλά και θα νοιάζεται εξίσου για το συλλογικό με την προοπτική της μεγαλύτερης ευτυχίας για όλους.  Όταν ένα άτομο έχει όραμα, έχει και η κοινωνία που ζει όραμα. Ας προσπαθήσουμε για αυτό.

Περιγραφή φωτογραφίας: Σε προαύλιο σχολείου μαθητές και καθηγητές έχουν παραταχθεί σε ημικύκλιο, σχηματίζοντας  με τις τσάντες τους την φράση με κεφαλαία γράμματα << Η νέα γενιά δε συγχωρεί >> .