Η σύγχρονη εποχή υποτίθεται ότι προάγει την επικοινωνία με τα διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αποφεύγοντας να δείξει το απάνθρωπο πρόσωπο της.

Ο «πόλεμος» των likes, ο πόλεμος των tweets, είναι η σύγχρονη μόδα που θέλει ο ελεύθερος χρόνος να αναλώνεται στην οθόνη ενός κινητού, ενός tablet ή ενός υπολογιστή. Για να γίνει προσιτή αυτή η μόδα, χρειάστηκαν χρόνια πλύσης εγκεφάλου μέχρι να επιβληθεί η «αναγκαιότητα» του διαδικτύου, όπου με ένα κλικ υποτίθεται ότι βρίσκεις μπροστά σου ότι θέλεις χωρίς κόπο.

Από αυτή τη λογική δεν ξέφυγαν και οι τελευταίες κυβερνήσεις, που επέβαλλαν τη χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών στα σχολεία, που χάριζαν υπολογιστές στους φοιτητές ή σε ανθρώπους με αναπηρίες ή που πρόσφατα χάριζαν συνδέσεις στο internet,  tablet ή ηλεκτρονικούς υπολογιστές, σε αυτούς που είχαν πολύ χαμηλά ετήσια εισοδήματα.

Σχετικά Πρόσφατα έκανε τον κύκλο της μια είδηση που υποστήριζε ότι μια εταιρεία αμερικάνικων συμφερόντων που σχετίζεται με τις τεχνολογίες κινητών, tablet και υπολογιστών, θα μπορούσε να εξαγοράσει το ελληνικό χρέος. Η είδηση τρομάζει, όχι γιατί δέκα εκατομμύρια κάτοικοι μιας χώρας, μαζί με τις περιουσίες τους θα μπορούσαν να είναι ιδιοκτησία μιας ιδιωτικής εταιρίας, αλλά για το ότι αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι η συγκέντρωση του πλούτου είναι υπόθεση λίγων. Αυτό έρχεται να επιβεβαιώσει και μια έρευνα που υπολογίζει ότι το 2016 το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού θα κατέχει πάνω από το 50% του παγκόσμιου πλούτου.

Όποιος έχει δει το ντοκιμαντέρ «Ματωμένα κινητά», μπορεί εύκολα να αντιληφθεί πως οι μεγάλες εταιρίες εκμεταλλεύονται με κάθε μέσο τις περιοχές του λεγόμενου τρίτου κόσμου, προσφέροντας απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, για να μπορέσουν να βγουν στην αγορά οι συσκευές που μας προσφέρουν διαμεσολαβημένη επικοινωνία.

Στο βωμό ενός like θυσιάζονται ανθρώπινες ψυχές αλλά η ανθρώπινη ψυχή δεν είναι ένας εξελιγμένος ηλεκτρονικός υπολογιστής, όσο και αν θέλουν κάποιοι να μας αναγκάσουν να το πιστέψουμε. Η ζωή μας δεν πρέπει να κρέμεται και να αναλώνεται στο πάτημα ενός πλήκτρου, γιατί αν κρεμαστεί υπάρχει κίνδυνος να χάσουμε την επαφή με την ανθρώπινη υπόσταση μας και το «απάνθρωπο» να το θεωρήσουμε μέρος της φύσης μας και όχι σύμπτωμα του “σύγχρονου πολιτισμού”.