Ζούμε στην εποχή της προόδου, όπου οι απάνθρωπες πρακτικές εγκλεισμού και περιθωριοποίησης πολιτών με αναπηρία συνηγορούν για το αντίθετο.

Αλυσοδεμένος ενήλικας με αυτισμό στο Δρομοκαΐτειο (2019), κατάληψη μαθητών στο 2^ο Γυμνάσιο Καλαμαριάς για να διώξουν μαθητή με μαθησιακές δυσκολίες (2019), εγκλεισμός και περιορισμός παιδιών με αναπηρία, σε κρεβάτια κλουβιά του ΚΕΠΕΠ Λεχαινών (2014), είναι δειγματοληπτικά μερικά από τα παραδείγματα της κοινωνίας μας, που δείχνουν πως μόνο κατ’ ευφημισμό έχει απαλλαγεί από προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες που αφορούν τους ανθρώπους με μη συνηθισμένη και μη αναμενόμενη σωματική ή ψυχική κατάσταση.

Γνωρίζουμε όλοι για την υποστελέχωση προσωπικού σε δομές που αφορούν την υγεία και την υποχρηματοδότηση τους. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να είναι το άλλοθι για να εφαρμόζονται στις μέρες μας οι ως άνω πρακτικές και μερίδα της κοινωνίας μας να συμφωνεί ή να τις ανέχεται, στο όνομα της δήθεν ασφάλειας των ατόμων που τις υπομένουν. Ο κάθε άνθρωπος είναι από την φύση του κοινωνικό ον και όταν εφαρμόζονται « λύσεις» οι οποίες εμποδίζουν την κοινωνικοποίηση του, αυτομάτως  στερούμε την δυνατότητα ανάπτυξης των όποιων δεξιοτήτων του.

Η Ελληνική κοινωνία σαφέστατα από τα χρόνια της υποχρεωτικής εκπαίδευσης κάνει διαχωρισμό ανάμεσα σε μαθητές με κινητικές, νοητικές ή μαθησιακές δυσκολίες με αποτέλεσμα να μην υπάρχει στη πλειοψηφία της κοινωνίας εξοικείωση με ανθρώπους που παρουσιάζουν μη αναμενόμενη σωματική ή νοητική ανάπτυξη. Έτσι δεν γίνονται εύκολα αντιληπτές οι εξειδικευμένες ανάγκες που κάποιοι συνάνθρωποι μας μπορεί να έχουν, για να επιδιώξουν να ενταχθούν στο παραγωγικό κοινωνικό ιστό.  Ο θεσμός των ειδικών σχολείων και ειδικών δομών εξακολουθεί να παίζει σημαντικό ρόλο προς την κατεύθυνση των διακρίσεων σε μια κοινωνία που διατείνεται ότι πρεσβεύει την ισότητα των ανθρώπων.

Κοινωνία και πολιτεία οφείλουν να παρέμβουν ενεργά ώστε να αλλάξει δραστικά αυτή η κατάσταση. Δεν αρκούν ειδικές μέρες που θα εξυμνούμε ανθρώπους με αναπηρία, χρειάζεται να κατανοήσουμε πως όλοι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα της συνύπαρξης, άσχετα αν σε κάποιες περιπτώσεις αυτό μπορεί να επιτευχθεί ακολουθώντας διαφοροποιημένους τρόπους παρέμβασης.

Δεν πρέπει να αποδεχόμαστε την έννοια της διαφοράς γιατί αυτή γεννά ανούσιες ρητορικές περί άνισων χαρακτηριστικών των επί μέρους κοινωνικών ομάδων. Οφείλουμε να αποδεχτούμε την ομοιότητα η οποία είναι πάντα παρούσα, ανεξάρτητα τις όποιες φαινομενικές διαφορές.

Από τις απάνθρωπες λογικές αλυσοδεμένων ή έγκλειστων συνανθρώπων μας δεν πρόκειται να απαλλαγούμε ακόμη και στον 25^ο αιώνα, αν εξακολουθήσουμε να πιστεύουμε στις διακρίσεις μεταξύ των μελών του ανθρώπινου είδους.