Είναι κοινωνικά αποδεκτό να δυσφορούμε για τον ερχομό της Δευτέρας ή για το πρωινό καθημερινό ξύπνημα, νιώθοντας ήδη εξαντλημένοι από τις υποχρεώσεις που ακολουθούν.

Καθημερινά οι περισσότεροι από μας αντιμετωπίζουμε κάτι που θεωρείται εντελώς φυσιολογικό, δηλαδή να νιώθουμε εξαντλημένοι ψυχικά και σωματικά, σκεπτόμενοι μονάχα τις υποχρεώσεις που ακολουθούν, πριν ακόμη αυτές αρχίσουν.  Όλο αυτό συνήθως καταλήγει να είναι μια αυτοματοποιημένη σκέψη ρουτίνας που φθίνει κατά την διάρκεια της μέρας. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που οι αρχικές αρνητικές σκέψεις παγιώνονται επηρεάζοντας την ψυχική διάθεση και την αποδοτικότητα των ατόμων που τις βιώνουν, με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε σε αυτό που ονομάζουμε σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης (Burn out).

Το εν λόγω σύνδρομο εμφανίζεται συνήθως σε εργασιακά περιβάλλοντα που απαιτούν πολλές ταυτόχρονες  αρμοδιότητες και «ταχύτητες» από τους υπαλλήλους τους, καθώς επίσης και σε περιβάλλοντα που έχουν έντονο το στοιχείο της άμεσης διαπροσωπικής επαφής .Έτσι όταν ένας υπάλληλος διαμαρτύρεται για τις συνθήκες εργασίας, υπάρχει τάση καταλογισμού ευθύνης στο άτομο που την εξέφρασε, ως απόρροια της ιδιοσυγκρασίας του. Με επιχειρήματα του τύπου « Οι άλλοι πως τα καταφέρνουν και εσύ δεν μπορείς;», δημιουργείται αίσθημα ατομικής ενοχής στον υπάλληλο που εξωτερίκευσε το άγχος και την αγωνία του για τις συνθήκες και την αποτελεσματικότητα της εργασίας του. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δυσχεραίνει  ο εντοπισμός της συγκεκριμένης ψυχικής κατάστασης και έτσι δεν γίνονται οι κατάλληλες παρεμβάσεις, σε κοινωνικό και ατομικό επίπεδο για την αναχαίτιση των αιτιών που οδηγούν στην παγίωση του Burn out. Για την καταπολέμηση των συμπτωμάτων του συνδρόμου απαιτείται πρωτίστως η μεταβολή των εργασιακών συνθηκών όπως, αφαίρεση όγκου εργασίας, ανακατανομή αρμοδιοτήτων/ευθυνών και σε δεύτερο χρόνο η όποια ψυχική  παρέμβαση σε ατομικό επίπεδο (αν χρειαστεί).

Πρόσφατα ήρθαν στο φως της δημοσιότητας αναλύσεις στοιχείων μεγάλης πολυεθνικής εταιρίας, που για τους καλοκαιρινούς μήνες εφάρμοσε εβδομάδα τετραήμερης απασχόλησης χωρίς να μειώσει τις αμοιβές των υπαλλήλων της. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να βελτιωθεί η αποδοτικότητα τους. Το συγκεκριμένο παράδειγμα δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την ανάγκη σεβασμού του προσωπικού χρόνου, που αν και μπορεί να φαντάζει ανεκμετάλλευτος (με οικονομικούς όρους), είναι απαραίτητος για την εξασφάλιση ποιοτικών υπηρεσιών από τους εργαζόμενους.

Στην περίοδο της οικονομικής κρίσης που διανύει η χώρα μας, ο φόβος για το αβέβαιο επαγγελματικά μέλλον ωθεί σε υπαναχωρήσεις των εργατικών δικαιωμάτων και στη προώθηση της εφταήμερης εργασίας με ωράρια που συνήθως ξεπερνούν το οκτάωρο. Αυτή η προοπτική πιθανότατα θα πριμοδοτήσει το Burn out και θα οδηγήσει σε μείωση της παραγωγικότητας αντί στην αύξηση της. Έτσι η μείωση των ωρών εργασίας και η βελτίωση των συνθηκών στις οποίες επιτελείται, δεν αποτελεί ένα απλό πολιτικό ιδεολόγημα αλλά μια επιτακτική ανάγκη που θα προάγει την ψυχική υγεία σε κοινωνικό και ατομικό επίπεδο.