Στις 03/12/2014 η Κίνηση Καλλιτεχνών με Αναπηρία πραγματοποίησε παράσταση διαμαρτυρίας στην κεντρική είσοδο του Εθνικού Θεάτρου, διεκδικώντας την άρση αποκλεισμού των ανθρώπων με αναπηρίες από τις δραματικές σχολές.

Η Κίνηση Καλλιτεχνών με Αναπηρία αποτελεί μια συλλογικότητα ανθρώπων που διεκδικεί την άρση αποκλεισμού των πολιτών με αναπηρίες από τα πολιτισμικά αγαθά, προσδοκώντας στις επιβεβλημένες αλλαγές της νομοθεσίας και της καθημερινής πρακτικής, βάσει των ψηφισθέντων διεθνών συμβάσεων που εξασφαλίζουν ισοτιμία και ισονομία για όλους τους πολίτες.

Η πράξη αποκλεισμού της κεντρικής εισόδου του Εθνικού Θεάτρου, προσέφερε μια ακόμα ευκαιρία να γνωστοποιηθεί ο απαράδεκτος νόμος βάσει του Προεδρικού Διατάγματος (ΠΔ) 370/83, που αποκλείει από τις ανώτερες δραματικές σχολές όσους πολίτες δεν πληρούν το κριτήριο της αρτιμέλειας.

Την ίδια λογική περί αρτιμέλειας υπηρετεί και το ΠΔ 372/83 που αποκλείει τους Ανθρώπους με Αναπηρίες από το να θέσουν υποψηφιότητα  εισαγωγής στις Ανώτερες Σχολές Χορού.

Στη πράξη ο αποκλεισμός από την εισαγωγή στις ανώτερες σχολές χορού και θεάτρου δεν περιορίζεται μόνο σε Ανθρώπους με Αναπηρία, αλλά και ανθρώπους που δεν έχουν την «κατάλληλη» ηλικία, την αποδεκτή σωματική, διάπλαση ή ανθρώπους που παρουσιάζουν μαθησιακές δυσκολίες. Στα πλαίσια αυτής της λογικής, η Κρατική Σχολή Χορού συνήθιζε στο παρελθόν να ζυγίζει τους υποψήφιους σπουδαστές της πριν τους κάνει δεκτούς.

Ο φόβος της απόρριψης και της περιθωριοποίησης, από τις παραστατικές τέχνες δεν αφορά μόνο όσους είναι υποψήφιοι σπουδαστές δραματικών ή χορευτικών σχολών, αλλά αφορά και στην επαγγελματική αποκατάσταση όσων επιτυγχάνουν να αποφοιτήσουν. Δεν είναι λίγοι αυτοί που επιβάλλουν στον εαυτό τους κανόνες διαχείρισης του σώματος, που θα συμβάλλουν στο να διατηρηθεί σε μια υποτιθέμενη ιδανική κατάσταση που χαίρει αποδοχής. Έτσι δεν είναι σπάνιες οι διατροφικές διαταραχές της ανορεξίας ή της βουλιμίας σε όσους ασχολούνται με το χορό ή το θέατρο σε επαγγελματικό επίπεδο. Για τον λόγο αυτό οι πολίτες με αναπηρίες δεν πρέπει να θεωρούν ότι είναι οι μόνοι μη αποδεκτοί στο χώρο των παραστατικών τεχνών

Όλα αυτά καταδεικνύουν ότι κάποιοι που αυτοπροσδιορίζονται, ως ειδικοί, θέτουν αυθαίρετα απαγορεύσεις στη πρόσβαση των πολιτισμικών αγαθών. Στη περίπτωση των παραστατικών τεχνών αυτές οι απαγορεύσεις υπακούν σε κανόνες αισθητικής που θεωρούν το ανάπηρο σώμα (και όχι μόνο) μη αποδεκτό ή αποδεκτό μόνο στις 3 Δεκεμβρίου, που είναι η παγκόσμια ημέρα υποκρισίας περί αποδοχής των ανθρώπων με αναπηρίες.

Μετά από την παράσταση διαμαρτυρίας της Κίνησης Καλλιτεχνών με Αναπηρία στο Εθνικό Θέατρο, ακολούθησε ερώτηση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ για το θέμα του αποκλεισμού των ατόμων με αναπηρίες από τα πολιτισμικά αγαθά. Η ερώτηση δεν απαντήθηκε ποτέ λόγω των πολιτικών εξελίξεων που οδήγησαν την χώρα σε αλλεπάλληλες εκλογές.

Υ.Γ. Το 2017 άλλαξε ο περιορισμός της αρτιμέλειας για την εισαγωγή στις ανώτερες σχολές δραματικής τέχνης χωρίς να γίνει κάτι αντίστοιχο για τον χορό. Μπορεί για το φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, να έγινε δεκτή ,το 2016*, η θεατρική ομάδα ΘΕΑΜΑ, που αποτελείται από ηθοποιούς με και χωρίς αναπηρίες, μπορεί ο Νίκος Καραθάνος να πλαισιώνει στα έργα του ηθοποιούς με αναπηρία από το 2015, μπορεί η ομάδα χορού Λάθος Κίνηση από το 1999 ως σήμερα να προσφέρει ευκαιρίες σε χορευτές με αναπηρίες και να δίνει το παρών στο φεστιβάλ Αθηνών, μπορεί η ομάδα ΔΑΓΙΠΟΛΗ από το 2004 να έχει αδιάλειπτη παρουσία στις παραστατικές τέχνες, όλα αυτά όμως αποκρύπτουν τον κανόνα του κοινωνικού αποκλεισμού των ανθρώπων με αναπηρίες και δίνουν την ψευδαίσθηση ότι υπάρχουν ίσες ευκαιρίες στον χώρο του θεάματος για όλους.

_________________________________________________________________________

*Ο Χορευτής και χορογράφος Κωνσταντίνος Μίχος, που το 1997 εισήγαγε σεμινάρια χορού σε πολίτες με κινητική αναπηρία, πιστεύουμε πως ορθά είχε μιλήσει για προσχηματικό άνοιγμα του φεστιβάλ στους καλλιτέχνες με αναπηρία, το 2016, κάτι που επιβεβαιώθηκε τις χρονιές 2017-18, όπου δεν υπήρξε κάτι αντίστοιχο. Η Κίνηση Ανάπηρων Καλλιτεχνών αντί να σταθεί στην ουσία της δήλωσης του Κ. Μίχου, αναλώθηκε στο να κάνει προσωπική επίθεση στον χορογράφο, αποκρύπτοντας ότι έχει συνεργαστεί στις παραστάσεις του με 16 χορευτές με αναπηρία και όχι με 1 χορεύτρια όπως ισχυρίστηκαν, στρεβλώνοντας έτσι ιστορικά δεδομένα στην προσπάθεια της να χρεωθεί ως ο μόνος φορέας που μάχεται για τους καλλιτέχνες με αναπηρία, παρόλο που δεν έχει καθολική αποδοχή από αυτούς.