Με τον λόγο περί «αποδοχής της διαφορετικότητας» έχουμε την ψευδαίσθηση ότι υπηρετούμε την ιδέα της ισότητας των ανθρώπων, η οποία τάχα δεν αναλώνεται στα εξωτερικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ύπαρξης.

Αν η κοινωνία μας έκανε απλά τη διαπίστωση ότι υπάρχει το διαφορετικό, ως αυτόνομη και ισότιμη οντότητα, σε σχέση με αυτό που ορίζουμε ως μη διαφορετικό, θα κάναμε λόγο για ένα διδακτικής σημασίας απόφθεγμα. Τις περισσότερες φορές όμως το «διαφορετικό» λογίζεται ως κάτι ελλειμματικό ή αποτυχημένο σε σχέση με το προσδοκώμενο  «μη διαφορετικό». Στη συνέχεια αυτής της λογικής οι άνθρωποι που επωμίζονται τη ταμπέλα του διαφορετικού θεωρούνται από την κοινωνία ένα αποτυχημένο, ως προς τη συνθήκη της ομοιότητας (ανθρώπινο) είδος, αποσυρμένοι από το κοινωνικό γίγνεσθαι.

Όλα αυτά πριμοδοτούν τις συνθήκες ανισότητας ως σαν οι άνθρωποι με διαφορετικά εξωτερικά χαρακτηριστικά να μην έχουν δικαίωμα ή δυνατότητα συμμετοχής στη κοινωνική ζωή, παρά μόνο βιώνοντας την διαφορετικότητα τους με τρόπο δραματικό, εκλιπαρώντας όσους αυτοχαρακτηρίζονται ως προνομιούχοι μη διαφορετικοί, για αποδοχή, συμπαράσταση ή βοήθεια,

Το αντίδοτο σε όλη αυτή τη παραφιλολογία περί αποδοχής της διαφορετικότητας ίσως είναι ο λόγος περί «αποδοχής της ομοιότητας». Αυτή η οπτική δεν δίνει το δικαίωμα σε κάποιες κοινωνικές ομάδες να θεωρούνται αυθαίρετα ως πιο προικισμένες από τη φύση, άρα και ανώτερες από άλλες ομάδες. Ο λόγος περί ομοιότητας δεν επιτρέπει να αποδεχόμαστε τις διακρίσεις βάσει των εξωτερικών χαρακτηριστικών.

Κατηγοριοποιώντας τους ανθρώπους σε άσπρους, μαύρους, ψηλούς, κοντούς, με αναπηρία, χωρίς αναπηρία, χάσαμε την ουσία ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε τις ίδιες βασικές ανάγκες, αφού η εξωτερική εικόνα δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να μεταβάλλει ή να ακυρώσει την ανθρώπινη φύση μας.