Το άρθρο αυτό θα διατηρεί την διαχρονικότητα του, όσο κάποιοι δημοσιογράφοι εξακολουθούν να αναπαράγουν  την κοινωνική προκατάληψη που θέλει τους ανθρώπους με αναπηρίες να ζουν μια κατεστραμμένη ζωή.

Με αφορμή τη «μαύρη» επέτειο, από τον αυτοτραυματισμό του μπασκετμπολίστα  Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, την δεκαετία του 90 γράφτηκαν (και θα γράφονται) κάποια δημοσιογραφικά αφιερώματα  τα όποια υποστήριξαν,(και θα υποστηρίζουν), πως ο άτυχος αθλητής από εκείνη τη μέρα και μετά «κατάστρεψε» τη ζωή του, λόγω της παράλυσης στα άνω και κάτω άκρα που προκάλεσε ο τραυματισμός. Τον δημοσιογραφικό λόγο περί «κατεστραμμένης ζωής» επικύρωσε  21 χρόνια μετά το ατύχημα, ο χειρούργος ορθοπεδικός του αθλητή, που επανέλαβε ότι είχε εκφράσει από την πρώτη στιγμή, δηλαδή, πως θα ήταν καλύτερο ο αθλητής να πέθαινε τη στιγμή του ατυχήματος, από το να έμενε ανάπηρος.

Αυτού του είδους η προσέγγιση δεν είναι ξένη για τα ελληνικά δεδομένα. Πόσες φορές όταν γίνεται λόγος για τροχαία ατυχήματα, δεν συγκαταλέγονται οι άνθρωποι που μένουν ανάπηροι με αυτούς που έχασαν τη ζωή τους; Μερικά παραδείγματα όμως θα τεκμηριώσουν καλύτερα την προκατάληψη του δημοσιογραφικού κόσμου για την αναπηρία. Στις 30/12/2013 μετά το ατύχημα του οδηγού της Formula 1 Μ. Σουμάχερ, ο Νίκος Ευαγγελάτος στη τηλεοπτική του εκπομπή, στο σταθμό SKAI, αναπαρήγαγε τη λογική του «Καλύτερα νεκρός παρά ανάπηρος». Στις 8/11/12 ο Βασίλης Σκουντής με το άρθρο του «Άρον τις πατερίτσες σου και τρέχα», εξέφρασε τη μομφή, κατά πόσο ο προπονητής ομάδων μπάσκετ στο NBA, Andoni ως χρήστης μπαστουνιών, είναι σε θέση να οδηγήσει την ομάδα του σε διάκριση. Ξεδιπλώνοντας τη σκέψη του δεν παρέλειψε να υποθέσει ότι, είτε θα αποθεραπευτεί ο εν λόγω προπονητής σε μια παράλληλη πορεία βελτίωσης του ίδιου και της ομάδας του, ή θα «κολλήσει» στην ομάδα του την αναπηρία, με αποτέλεσμα να μην επιτύχουν θετικά αποτελέσματα.

Για να γίνει πιο κατανοητή η υποτιμητική προσέγγιση της κοινωνίας στο θέμα που αφορά τη συνθήκη της κινητικής αναπηρίας, την οποία αναπαράγουν αρκετοί δημοσιογράφοι για να είναι αρεστοί, μπορεί να ανατρέξει κανείς σε δημοσιεύματα ή πολιτικούς λόγους που αναφέρονται στον «ηρωισμό» των πολιτών με αναπηρία οι οποίοι, «με τη δύναμη της ψυχής τους γίνονται παράδειγμα προς όλους». Μέσα από αυτά τα παραδείγματα μπορεί να διαπιστώσει κανείς τη ψευδή πεποίθηση ότι η αναπηρία είναι κάτι που βιώνεται με δραματικό τρόπο από όσους την έχουν και ότι αυτομάτως αυτή προκαλεί απόσυρση και απομάκρυνση από τον παραγωγικό ιστό της κοινωνίας. Η υποτιμητική θεώρηση για την αναπηρία είναι που γεννά τον περί ηρωισμού λόγο, αφού μια κατά πολλούς «κατεστραμμένη ζωή» ορθώνει το ανάστημα της και διεκδικεί συμμετοχή στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Η κοινωνία μας στη προσπάθεια της να επιβάλλει τρόπους επιτήρησης του ανθρώπινου σώματος θέσπισε και άτυπους κανόνες διαχείρισης του (σώματος), όπου η αναπηρία είναι απλά ένας ακόμα μη αποδεκτός τύπος σώματος για την επικρατούσα αισθητική, η οποία εξακολουθεί να θεωρεί τα υπόλοιπα 13 χρόνια της ζωής του Μπόμπαν Γιάνγκοβιτς κατεστραμμένα. Η καριέρα του ως παίχτη σταμάτησε απρόσμενα (ή καταστράφηκε –αν το θέλετε τόσο πολύ) όχι η ζωή του!!!

Δημιουργεί η κοινωνία εμπόδια σε όσους αποκτούν ή έχουν κάποια αναπηρία και τους ωθεί στην καταστροφή;  Είναι ένα ερώτημα που θα θέσει το ζήτημα περί κατεστραμμένης ζωής στη σωστή βάση, αλλά μπορεί να διεξαχθεί μόνο από όσους δεν πιστεύουν ότι η αναπηρία ισοδυναμεί με το τέλος της ζωής.