Η Ελλάδα, σύμφωνα με στατιστικές αναλύσεις, κατέχει την πρώτη θέση στην Ευρώπη και την τρίτη στο κόσμο σε αριθμό αμβλώσεων.

Οι στατιστικές αναλύσεις μπορεί να αναφέρουν την αρνητική πρωτεία της χώρας μας, ως προς τον αριθμό των αμβλώσεων, αλλά το ζητούμενο δεν είναι η στατιστική. Το ζητούμενο είναι, τι ορίζουμε ως σημείο εκκίνησης της ανθρώπινης ζωής; Και είναι αυτό που θα μας δώσει την διαφορετική οπτική στον τρόπο θεώρησης των εκτρώσεων, με την ελπίδα κάποτε να περιοριστούν. Για την πλειοψηφία του κόσμου αρχή της ζωής του ανθρώπου αποτελεί η ημερομηνία γέννησης του, ενώ για εμάς αποτελεί ημερομηνία σύλληψης του εμβρύου.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα που δεν απαγορεύει τις αμβλώσεις άσχετα αν βάζει κάποιος χρονικούς περιορισμούς, που μπορούν να παρακαμφτούν, ως προς τη δυνατότητα άσκησης του δικαιώματος αυτού. Το έμβρυο έχει επικρατήσει να θεωρείται μια μη ολοκληρωμένη ανθρώπινη ύπαρξη η οποία δεν έχει σχεδόν κανένα δικαίωμα που να χρίζει προστασίας, σε αντίθεση με τις κινητοποιήσεις στις δυτικές κοινωνίες, σχετικά με τα δικαιώματα των παιδιών και την  καταπολέμηση ή πρόληψη της παιδικής κακοποίησης.

Οι μητέρες, με τις ευλογίες της ιατρικής επιστήμης, στα πλαίσια μιας άμβλωσης, μπορούν να ακρωτηριάζουν και να τεμαχίζουν τα έμβρυα τους με στόχο να τα οδηγήσουν στο θάνατο, όταν η εγκυμοσύνη είναι ανεπιθύμητη ή όταν κυοφορείται ένα έμβρυο με γενετικές ανωμαλίες ή με υψηλό κίνδυνο να παρουσιάσει προβλήματα υγείας. Το οξύμωρο αυτής της υπόθεσης είναι ότι υπάρχουν μητέρες που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά και προσπαθούν με όσους τρόπους υπάρχουν να αποκτήσουν ένα, αλλά υπάρχουν και αυτές που τα σκοτώνουν πριν προλάβουν να ‘ρθουν στο κόσμο. Οι μητέρες που επιλέγουν την έκτρωση συνήθως θέλουν να μην παρεκκλίνουν από τον αρχικό σχεδιασμό, που καθορίζει την χρονική στιγμή απόκτησης ενός παιδιού, τον αριθμό των παιδιών που θα γεννήσουν, καθώς και αν τα μελλοντικά παιδιά  πληρούν την συνθήκη  της αρτιμέλειας.

Για τους γονείς που σκοτώνουν τα παιδιά τους αντικρίζουμε παγκόσμια κατακραυγή, για τους γονείς που σκοτώνουν τα έμβρυα τους ;;; Μπορεί να υπάρχει μια φευγαλέα θλίψη, αλλά για ένα έμβρυο που δεν είδε σχεδόν κανείς και δεν το θεωρείς ανθρώπινη ζωή, αξίζει να πονέσεις ;